Drawsko Pomorskie to gmina miejsko-wiejska położona w południowo wschodniej części województwa Zachodniopomorskiego w powiecie Drawskim. Miasto leży nad rzeką Drawą na Pojezierzu Drawskim. Na terenie gminy występuje bardzo zróżnicowana rzeźba terenu ukształtowana przez ostatnie zlodowacenie zwane Bałtyckim.

Przez teren miasta i gminy Drawsko Pomorskie przebiega droga krajowa nr 20 łącząca Stargard Szczeciński i Szczecinek zapewniająca dogodne powiązania w ramach województwa oraz dogodne powiązanie ze wschodnią częścią kraju. Pozostałe drogi wojewódzkie to nr 148 (Drawsko Pomorskie – Łobez), nr 162 (Zarańsko – Świdwin), nr 173 (Drawsko Pomorskie – Połczyn Zdrój), nr 175 (Drawsko Pomorskie – Kalisz Pomorski). Komunikację kolejową zapewnia linia kolejowa nr 385 Runowo Pomorskie – Szczecinek. Przez miasto przebiegała też wąskotorowa linia kolejowa Stara Dąbrowa – Drawsko Pomorskie. W granicach miasta znajduje się niewielkie jezioro Okra oraz ok. 3 km od miasta jezioro Lubie.

Odległości do większych miast w regionie wynoszą: Szczecin – 100 km, Koszalin – 100 km, Kołobrzeg – 80 km, 14 km – Złocieniec, 74 km – Szczecinek, 63 km – Stargard Szczeciński, 84 km – Trzebiatów, 30 km – Kalisz Pomorski, 67 km – Wałcz. Odległość do Morza Bałtyckiego wynosi stąd około 90 kilometrów.

Transport między sąsiadującymi miejscowościami a Drawskiem Pomorskim zapewniają także autobusy dużych przewoźników (PKS Szczecinek) oraz prywatne busy.

Drawsko Pomorskie to miasto w województwie zachodniopomorskim, siedziba powiatu drawskiego oraz gminy miejsko-wiejskiej Drawsko Pomorskie. Od roku 1946 na południe od miasta znajduje się Poligon Drawski, jeden z największych poligonów w Polsce. W latach 1946–1950 miasto administracyjnie należało do województwa szczecińskiego, natomiast w latach 1950–1998 do województwa koszalińskiego.

Według danych z 1 stycznia 2009 powierzchnia miasta wynosi 22,33 km². W 2001 roku do miasta przyłączono obszar o łącznej powierzchni 90,18 ha.

Pierwotna nazwa miasta wywodzi się od rzeki Drawy i znajdującego się w okolicy grodu i osady wczesnośredniowiecznej. Po raz pierwszy nazwy miasta użyto w dokumencie lokacyjnym z 1297 r., brzmiała ona Dravenborch, w tłumaczeniu oznacza to Drawski Gród.  Włączenie Pomorza w granice państwa polskiego w 1945 r. spowodowało zmianę nazewnictwa miasta. W 1946 r. wprowadzono urzędowo nazwę Drawsko, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Dramburg. W 1948 r. zmieniono nazwę na Drawsko Pomorskie. Przy czym zaraz po wojnie nazwa używana przez miejscowych osadników ta ulegała zmianom. Istniała bowiem nazwa Drawsko Krajeńskie, a do 1950 r. Drawsko Szczecińskie. Po zmianach administracyjnych ostatecznie pozostano przy nazwie Drawsko Pomorskie.

Herb miasta i gminy Drawsko Pomorskie przedstawia tarczę herbową, na której widnieją dwie trzykondygnacyjne wieże zwieńczone stożkowymi hełmami z gałką. Wieże te połączone są łukiem, na którym osadzona jest wieżyczka z blankami. Pod łukiem w centralnej części herbu usadowiony jest czerwony orzeł z żółtym dziobem, nogami i szponami. Jego postać nawiązuje do herbu fundatorów drawskich praw miejskich – margrabiów brandenburskich. Wieże osadzone są na czerwonej podstawie (linii), pod którą znajduje się niebieska sfalowana wstęga. Symbolizuje ona rzekę przepływającą przez terytorium gminy – Drawę, tudzież liczne jeziora Pojezierza Drawskiego.

Flaga miasta i gminy Drawsko Pomorskie ma postać prostokątnego płata składającego się z trzech poziomych równoległych i równej szerokości pasów w kolorach (od góry): czerwonym, białym oraz niebieskim. W lewym górnym rogu umieszczony jest herb miasta i gminy.

Zachowało się niewiele informacji na temat dziejów Drawska Pomorskiego. Na terenach obecnie zajmowanych pod miasto już VII w. istniał słowiański gród i osada. Ziemie te zostały włączone do powstającego państwa polskiego przez Mieszka I. Jednakże wobec mniejszej atencji wobec Pomorza kolejnych Piastowiczów tereny te zostały utracone. Obszar ten został ponownie podbity przez Bolesława Krzywoustego, jednak w wyniku rozbicia dzielnicowego wpływy polskie na Pomorzu zaczęły słabnąć. W ten sposób Pomorze znalazło się pod panowaniem książąt zachodniopomorskich. Z połowy XIII w. pochodzi wzmianka w źródłach, iż książę wołogoski Warcisław III osadził w regionie Drawska zakon prawdopodobnie premonstratensów z Białoboku, koło Trzebiatowa. Książęce nadanie zapoczątkowało rozwój gospodarczy słabo dotąd zaludnionych  obszarów leśnych, a mnisi rozpoczęli kolonizację tej ziemi, ale z niewiadomych powodów nie doszło do założenia klasztoru. W 1257 r., ziemie wokół Drawska otrzymał rycerz ze Szwerina. O jego działalności na tym terenie nic bliższego nie wiadomo. Te dwa nadania zapoczątkowały kolonizację ziemi drawskiej dokonywanej przez przybyszów zza Odry. Szybko jednak tereny te stały się własnością margrabiów brandenburskich, jako obszary tzw. Nowej Marchii. Lokację miejską na prawie magdeburskim Drawsko Pomorskie otrzymało 8 marca 1297 r. z rąk Ottona IV i Konrada I. Dokument lokacyjny wystawiony został na ręce rodziny von Goltz, która prawdopodobnie założyła miasto. Pierwszym sołtysem został przedstawiciel tej rodziny Arnold von Goltz.

Na przełomie XIII i XIV w. po prawej stronie rzeki Drawy powstało tzw. Stare Miasto. Natomiast w latach 30. i 40. tego samego wieku powstało Nowe Miasto, lokowane osobnym przywilejem. Oba ośrodki miejskie otoczono wspólnym murem obronnym. Po latach zmagań Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego, których celem było wyparcie Brandenburgii z Nowej Marchii, Kazimierz Wielki podpisał w roku 1368 w Drawsku kompromisowy układ z margrabią Ottonem V. Na mocy tego układu Drawsko pozostało przy swoich właścicielach, a nawet się usamodzielniło za sprawą miejscowego rodu von Wedlów. Drawsko szybko jednak zmieniało właścicieli. Od 1400 r. do 1454 r. miastem władali Krzyżacy. Okres ich władzy nie wpłynął korzystnie na rozwój regionu nękanego sporami na pograniczu z Polską i Pomorzem oraz własnymi wojnami prywatnymi. Zakon nie poświęcał wiele uwagi rozwojowi miasta, które miało jedynie zabezpieczać szlak komunikacyjny, którym podążali do Malborka rycerze i handlarze. Po klęsce Zakonu pod Grunwaldem ponowiono starania o włączenie tych ziem do państwa polskiego, ale bez skutku. W latach 1535–1571 Nowa Marchia stanowiła odrębną dzielnicę, rządzoną przez margrabiego Jana z Kostrzyna, który przyjął luteranizm i przeprowadził sekularyzację dóbr kościelnych (rozwiązano także zakon franciszkanów). Po jego śmierci, zgodnie z jego wolą, w 1454 r. Drawsko ponownie znalazło się w rękach margrabiów brandenburskich, a w latach 1463–1540 ziemią tą władała rodzina von Polentz.

W 1540 r. miasteczko ponownie przeszło w ręce nowych właścicieli. Tym razem zakonu joannitów. Sprawowali oni władzę nad miastem do aż do 1808 r. Mimo tych ciągłych zmian miasto przez wieki rozwijało się względnie spokojnie. Dopiero w XVII w. miasto zaczęły nawiedzać kataklizmy: wielkie pożary (jeden z nich w 1620 r. zniszczył niemal całe miasto pozostawiając w całości tylko 5 domów; pożar strawił kościół i ratusz), epidemia dżumy (ludność miasta zmniejszyła się o połowę), a także skutki wojny trzydziestoletniej (1618–1648) oraz wojen ze Szwedami, które również nie oszczędziły miasta. Wprawdzie nie było ono terenem walk, znajdowało się jednak na trasie przemarszu wojsk (cesarskich, brandenburskich, szwedzkich), ponosiło, więc koszty kontrybucji i grabieży. Wiek XVIII, kiedy Drawsko było już pod panowaniem pruskim, nie przyniósł poprawy sytuacji. Miasto nękały wówczas epidemie febry, tyfusu i dżumy, nieurodzaj a także wojna siedmioletnia (1756–1763).

 Powoli jednak podnosiło się ono ze stagnacji gospodarczej (rozwijał się handel i rzemiosło). W Drawsku od początku XVIII w. istniała gmina żydowska, która posiadała synagogę, szkołę i cmentarz. Co prawda trudno obecnie odtworzyć szczegóły przybycia do miasta pierwszych Żydów. Przypuszczalnie było to ok. XIV w., nie ma jednak potwierdzonych dowodów tego faktu. Niemniej jednak w XVIII w. Drawsko zamieszkiwało kilku przedstawicieli religii mojżeszowej. Zajmowali się oni wówczas głównie handlem.

Lepsze czasy dla miasta nastały w XIX w., mimo że był to okres wojen napoleońskich. W roku 1815 Drawsko uzyskało rangę miasta powiatowego. W XIX w. wybudowano też połączenia drogowe z okolicznymi miastami. W 1877 r. uruchomiono linię kolejową. II połowa XIX w. i okres do wybuchu I wojny światowej były czasem szczególnej rozbudowy Drawska, w tym czasie, także przy nowo powstałych ulicach, zaczęły powstawać nowe obiekty użyteczności publicznej, jak chociażby budynek Gimnazjum Realnego przy wejściu do Parku, od strony ul. Obrońców Westerplatte (rozebrany po zakończeniu II wojny światowej), budynek Powiatowej Kasy Oszczędności (obecnie siedziba Banku PKO BP, przy ul. Piłsudskiego). Również pod względem populacyjnym miasto rozrastało się, także w przypadku społeczności żydowskiej. W 1840 r. gmina żydowska w Drawsku Pomorskim liczyła już 115 członków, a w ciągu następnych 10 lat liczba ta wzrosła do 152.

W latach 20. XX w. Drawsko, tak jak i inne miasta Niemiec, borykało się z powojenną inflacją, a następnie ze skutkami światowego kryzysu gospodarczego. Mimo bezrobocia i nędzy mieszkańcy miasta zdołali przetrwać głównie dzięki miejscowemu rolnictwu. W wyniku sytuacji politycznej po roku 1933 rozpoczął się proces rozpadu gminy żydowskiej w Drawsku Pomorskim. W 1935 r. w mieście żyło jeszcze 9 osób pochodzenia żydowskiego, które były aktywne zawodowo. Jednakże w miasteczku coraz silniej zaznaczały się wpływy narodowosocjalistyczne, a w nocy z 9 na 10 listopada 1938 r. (tzw. Noc Kryształowa) również i tutaj doszło do zamieszek połączonych z niszczeniem własności żydowskiej. W czasie II wojny światowej kilku Żydów wysłano z Drawska do KL Auschwitz-Birkenau.

W czasie II wojny światowej tereny te były miejscem ciężkich i ważnych walk, przede wszystkim przełamania Wału Pomorskiego. Armia Czerwona weszła do miasta na początku marca 1945 r. Podczas walk według oficjalnych danych zginęło 16 żołnierzy polskich, a 26 zostało rannych. Należy jednak przypuszczać, iż liczba poległych polskich żołnierzy była większa, gdyż na terenie miasta było 40 grobów żołnierzy polskich. Walki żołnierzy polskich o Drawsko zostały upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie. Po wojnie stacjonujące w mieście oddziały radzieckie dokonały znacznej dewastacji budynków oraz wywiozły wartościowsze maszyny i urządzenia z fabryk i zakładów pracy. Trudne warunki polityczne i ekonomiczne nie ułatwiały odbudowy miasta.

Krótko po wojnie zostały utworzone: urząd pocztowo-telekomunikacyjny, starostwo powiatowe, 9 piekarń, 7 zakładów rzemieślniczych przerabiających i sprzedających mięso, 4 restauracje, 2 hotele "Polonia"  i "Pod Wolnym Orłem", 3 kawiarnie, piwiarnie, 21 sklepów spożywczych, 2 sklepy rowerowe, 1 elektryczny, komis, sklep galanteryjny oraz sklep z artykułami papierniczymi. Organizowała się również oświata (wyremontowano gmach poniemieckiej szkoły oraz otworzono gimnazjum i liceum ogólnokształcące, 3 szkoły podstawowe i bibliotekę miejską). Pod koniec 1947 r. przybyła do miasta ostatnia większa grupa osiedleńcza. Byli to głównie osadnicy z akcji "Wisła" przesiedleni z powiatów Polski południowo-wschodniej.

Dziś Drawsko znane jest głównie z tego, że graniczy z wielkim europejskim poligonem wojskowym, któremu przypisuje się ważną rolę w procesie integracji militarnej Polski z układem NATO. Miasto jest członkiem Związku Miast Polskich, Komunalnego Związku Celowego Gmin Pomorza Zachodniego "Pomerania" oraz Stowarzyszenia Gmin Pojezierza Drawskiego.

Najstarsza część Drawska Pomorskiego, to obszar w okolicy rynku (obecnie Plac Konstytucji) oraz kościoła późnogotyckiego. Taki obszar zajmowało miasto do połowy XIV w. Po 1350 r. miasto powiększyło swój obszar o tzw. „wyspę”, rozciągającą się pomiędzy Drawą i Małą Drawą, czyli tzw. kanałem, który przekopano, aby połączyć meandrującą Drawę. Całość zajęła powierzchnię ok. 18 ha i została w XIV w. otoczona murem obronnym. Do obecnych czasów śródmieście zachowało średniowieczny układ urbanistyczny, z rynkiem w punkcie centralnym. Do połowy XIX w. na rynku stał drewniany ratusz. Po jego pożarze siedzibę ratusza miejskiego przeniesiono do kamienicy z końca XVIII w. położonej przy obecnej ul. Ratuszowej 5. Kamienica zachowała się do dnia dzisiejszego. W rynku przetrwało się kilka kamienic z przełomu XIX /XX w.

Spacer po mieście można swobodnie rozpocząć w centrum miasta. W śródmieściu wznosi się bowiem późnogotycki kościół p.w. Zmartwychwstania Pańskiego (wybudowany na przełomie XIV/XV w.). Jest to trójnawowa budowla halowa z ośmioboczną absydą i wysoką wieżą. Zwiedzając obiekt należy zwrócić uwagę na portale boczne: północny i południowy, które zdobią tzw. bestiariusze, czyli płaskorzeźby wypalone w cegle z przedstawieniami florystycznymi, postaciami na pół ludzkimi i mitycznymi (smoki, syreny, centaury, rycerze, jednorożce).  Zbudowano go z cegły czerwonej i czarnej, która tworzy malownicze pasy. W skład zabytkowego wystroju wnętrza wchodzą: drewniany ołtarz, drewniana balustrada ołtarzowa, drewniana ambona, dwie drewniane ławy lokatorskie oraz zespół witraży.

Miłośnicy sztuki sakralnej powinni udać się również do utrzymanego w stylu neoromańskim rzymsko–katolickiego kościoła p.w. Św. Pawła Apostoła (ul. Dworcowa). Zbudowany został w latach 1928–1929. W 1989 r. powiększono kościół o nowe skrzydło, dostawione do południowej elewacji.

Poszukiwaczy średniowiecznych śladów miejskiej zabudowy należy skierować do zachowanych w małych fragmentach murów obronnych, których budowę rozpoczęto na początku XIV w. Mury wzniesiono z kamienia i cegły. Drawski mur obronny posiadał trzy kamienne bramy wjazdowe: od północy Bramę Nową (wzniesiona najpóźniej, bo w I połowy XVII w.), od zachodu Bramę Wysoką i od południa Bramę Niską. Po obwodzie murów, w ich narożnikach umieszczono cztery wieże obronne. Mury umocniono basztami. Pierścień murów otoczono wałami i fosami, które zasilała rzeka Drawa, a w części południowej kanał przekopany w połowie XIV w. Do dziś, z liczącego 1720 m ciągu średniowiecznych murów obronnych dotrwały dwa fragmenty (przy ul. Cmentarnej i na dziedzińcu szkoły podstawowej).

Atrakcją turystyczną miasta jest również ryglowy budynek przy ul. Kilińskiego.  Powstał on ok. 1700 r., po ostatnim wielkim pożarze miasta, jaki miał miejsce w 1696 r., na fundamencie z nieregularnych bloków kamiennych. Budynek miał być wzniesiony na potrzeby istniejącej w XVII w. w Drawsku faktorii solnej, obsługującej powiaty drawski i świdwiński, jako magazyn soli. W XIX w. budynek ten pełnił funkcję remizy strażackiej.  W latach 30 XX w. został przebudowany i umieszczono w nim Muzeum Powiatowe, które działało do 1945 r.

Swoim pięknem architektonicznym (bogate zdobienia oraz wyposażenie wnętrz) turystów powinien zainteresować również obecny budynek starostwa drawskiego. Obiekt został wybudowany w stylu neoklasycystycznym w latach 1907–1909.

Na sam koniec zwiedzania miasta warto udać się na cmentarz wojenny. Pochowanych jest na nim ok. 3449 żołnierzy I Armii Wojska Polskiego, poległych podczas operacji pomorskiej w lutym i marcu 1945 r.

Osoby chcące spędzić czas wolny w ruchu z pewnością ucieszą się spacerem po parku miejskim im. Fryderyka Chopina (rozciąga się w zakolu prawego brzegu rzeki Drawy). Został on założony w 1875 r. i był nazywany przed wojną "Parkiem Luizy". W parku rośnie okazały dąb szypułkowy o obwodzie 505 cm, który jest pomnikiem przyrody. Obok dębu został wzniesiony tzw. megalit, jest to półokrąg kamienny, który ma upamiętniać przełom tysiącleci. Park urozmaicają aleje obsadzone kasztanowcami i grabami oraz rosnące w parku drzewa rodzime (m.in. brzozy, buki, jesiony, klony, lipy, świerki i wiązy). Na terenie Drawska Pomorskiego rosną dwa inne pomniki przyrody. Są to dęby szypułkowe na ul. Polnej, których szacowany wiek wynosi 500 lat.

W parku miejskim, w sąsiedztwie starych drzew stoi okazały budynek, wzniesiony w 1911 r. Przed II wojną światową budynek był siedzibą duchownego ewangelickiego, który sprawował swą władzę w całym powiecie drawskim. Obecnie budynek nosi nazwę Drawskiego Centrum Edukacyjnego.

Krajobraz z licznymi punktami widokowymi to obszar predysponowany do turystyki pieszej, rowerowej, konnej oraz spływów kajakowych. Stwarzają one dogodne warunki do uprawiania wszelkich form turystyki aktywnej. Aby udostępnić turystom te walory, w powiecie przygotowana została bardzo dobrze rozwinięta sieć szlaków turystycznych: pieszych (145 km), wodniaków (45,5 km), rowerzystów (250 km) oraz turystów w siodle (17 km). Jednym ze szlaków jest zielony szlak pieszy „Jezior Drawskich” (80 km). Trasa przebiega wokół Drawska Pomorskiego zachodnią częścią Pojezierza Drawskiego przez wzgórza morenowe, doliny rzeczne, wzdłuż całego ciągu jezior, w tym jezioro Lubie (Lubieszewskie). Przez jezioro to przepływa rzeka Drawa (wiedzie po niej najbardziej znany w regionie szlak kajakowy im. Ks. Kardynała Karola Wojtyły). Innym szlakiem do wyboru jest niebieski szlak pieszy „im. I Warszawskiej Dywizji Kawalerii (52 km długości). Trasa szlaku przebiega południowym skrajem Pojezierza Drawskiego. Wzdłuż jeziora Lubie i jeziora Busko w okolicy Żabinka, a za Wierzchowem przez lesiste tereny Równiny Wałeckiej. Tędy wiodła droga bitewna w walce o przełamanie Wału Pomorskiego I Warszawskiej Dywizji Kawalerii wchodzącej w skład I Armii Wojska Polskiego.

W granicach administracyjnych miasta Drawsko Pomorskie znajduje się Jezioro Okra (Okunino). Jest to nieduży akwen (powierzchnia 50,5 ha). Nad jeziorem znajduje się kąpielisko miejskie z plażą, wypożyczalnią sprzętu wodnego i kawiarnią. Nad północnym brzegiem jeziora rozciąga się park miejski z licznymi alejkami spacerowymi. Na plaży miejskiej zostało przygotowanych wiele atrakcji, m.in. plac zabaw dla dzieci, boisko do plażowej piłki siatkowej. Przy pomostach są zamontowane zjeżdżalnie do wody, a na kąpielisku boisko do piłki wodnej. Zaledwie 3 km od miasta znajduje się jezioro Lubie (powierzchnia 1439 ha, głębokość 49 m). Jest ono jednym z największych jezior Pojezierza Drawskiego. Nad akwenem oprócz Gudowa znajdują się jeszcze dwie miejscowości: Lubieszewo i Karwice. Południowy brzeg jeziora formalnie wchodzi w skład poligonu wojskowego, jednak poligon właściwy zaczyna się kilka kilometrów w głąb lądu i dostęp do brzegu nie jest zabroniony. Znajdujące się na Lubiu wyspy: Rybaki, Sołtysia, Kamieniec, Ptaszyniec i bezimienna. Na jeziorem rozwinęła się szeroka infrastruktura letniskowo-wypoczynkowa.

Bazę noclegową zapewniają obiekty hotelarskie, wśród nich: 1 hotel, 2 campingi, schronisko młodzieżowe, liczne gospodarstwa agroturystyczne. Z kolei zaplecze gastronomiczne stanowi bogata oferta restauracji, pubów, barów, kawiarni i pizzeri również umiejscowionych w mieście oraz całym powiecie.

Za kulturalną część atrakcji turystycznych Drawska Pomorskiego odpowiada m.in. Ośrodek Kultury. W swojej działalności instytucja skupia się głównie na organizowaniu i prowadzeniu sekcji, zespołów i grup zainteresowań dla dzieci, młodzieży i dorosłych mieszkańców miasta i gminy, na bazie pracowni znajdujących się w budynku ośrodka. Zajęcia organizowane są w kilku kierunkach: plastyczne (wystawa Akwarelowy Świat, warsztaty filcowania, decoupage, wystawa ceramiki), muzyczne (chór, zespoły instrumentalne), taneczne (Zespołu Tańca Ludowego „Diabaz", formacje hip hop dance, sekcja tańca Flamenco), sekcje zainteresowań (zajęcia fitness Zumba, Zespół „20+vat”), kluby zainteresowań (Drawskie Stowarzyszenie Brydża sportowego), pomoc instruktażowa i merytoryczna. W Drawsku funkcjonuje również Miejska i Powiatowa Biblioteka. Instytucja ta organizuje m.in. zajęcia z dziećmi, konkursy, spotkania promujące książki i czytelnictwo, a także wycieczki i lekcje biblioteczne.

W mieście organizowane są różnego rodzaju imprezy. Należą do nich m.in. Rajd Bóbr (turystyczny rajd nawigacyjny dla samochodów osobowych organizowanego w ramach Cyklu Imprez Terenowych), Rajd szlakiem grodzisk wczesnośredniowiecznych, Mistrzostwa chodzenia po Drawie, Nocny Patrol Rowerowy, Drawskie Spotkania Morsów, Dni Drawska.   

W Drawsku Pomorskim znajdują się następujące placówki oświatowe: przedszkole, Szkoła Podstawowa im. mjra Henryka Sucharskiego, Gimnazjum im. Adama Mickiewicza, Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych, Europejskie Centrum Edukacji i Turystyki - Prywatna Policealna Szkoła dla Dorosłych.

Miejscową drużyną piłkarską jest MKS "Drawa" Drawsko Pomorskie. Klub powstał w 1946 r., posiada barwy klubowe niebiesko-biało-czerwone. Swe mecze rozgrywa na stadionie miejskim (ul. Okrzei). W sezonie 2010/2011 zespół grał w IV lidze zachodniopomorskiej i uzyskał awans do III ligi grupy bałtyckiej. W tym klubie gra m.in. były gracz ŁKS-u i Pogoni Szczecin Fernando Batista.

W Drawsku funkcjonuje Międzyszkolny Uczniowski Klub Sportowy "Oyama", trenujący karate Kyokushin. Treningi odbywają się na hali przy Gimnazjum A. Mickiewicza, a także w plenerze.

Do osób związanych z Drawskiem Pomorskim należą: August Froehlich (ksiądz rzymskokatolicki, rektor kościoła św. Pawła, przeciwnik nazizmu, który za obronę polskich robotników przymusowych został zamęczony w obozie KL Dachau). Natomiast do osób urodzonych w mieście należą: Hanna Stephan (ur. 1902, zm. 1980) niemiecka pisarka, Hans Ulrich Kempski (ur. 1922, zm. 2007) dziennikarz Süddeutsche Zeitung, Horst Sagert (ur. 1934) niemiecki reżyser, Sybille Volkholz (ur. 1944) niemiecka polityk, Zbigniew Krzywański (ur. 1961) polski gitarzysta i kompozytor, Mariusz Rumak (ur. 1977) polski trener piłkarski.