Myśliborski klasztor był jedynym konwentem dominikańskim na terenie Nowej Marchii. Zbudowane w drugiej połowie XIII wieku założenie powstało na planie czworoboku z centralnie umieszczonym dziedzińcem. Główne skrzydło zajmował kościół, pozostałe trzy klasztor. W zachowanym skrzydle klasztoru można podziwiać dwa pomieszczenie, które zostały nakryte kryształowymi i palmowymi sklepieniami. Badacze domniemają, że znajdowały się w nich refektarz i kuchnia. Górne piętro przeznaczone było na cele zakonników. Gotycki orientowany kościół, pierwotnie miał osiem przęseł, lecz na skutek zawalenia w 1635 roku trzech przęseł został skrócony o około 20 metrów. W 1433 roku kościół i klasztor zostały splądrowane przez husytów, a w XVI wieku uległy zniszczeniu w trakcie pożaru. W latach 1539-1593 kościół stał się siedzibą luterańskiej fary. Z tego okresu pochodzi takie wyposażenie jak: dzwony, ambona oraz organy. W 1717 roku kościołem ponownie wstrząsnęła katastrofa budowlana. Zawaliła się wówczas wieża, niszcząc część sklepień. Odbudowa świątyni miała miejsce w latach 1734-38. Jej efektami są zastąpienie sklepień stropem oraz wieża szachulcowa. W XIX wieku świątynia ponownie straciła metraż. Tym razem do czterech przęseł nawy. Pozostałe zamieniono na koszary i spichlerz. W XX wieku w budynkach kościoła i klasztoru mieściły się kolejno: radziecki szpital polowy, polski szpital, Dom Społeczno-Oświatowy, Liceum Pedagogiczne, bursa, Powiatowa Biblioteka Publiczna, sala muzyczna. Od 1955 roku w dawnym klasztorze ma siedzibę Powiatowy Dom Kultury, przekształcony w 1975 roku w Myśliborski Ośrodek Kultury. W pozostałych pomieszczeniach mieści się Powiatowa Biblioteka Publiczna. Ze względu na charakter instytucji zwiedzanie wnętrz zespołu jest ograniczone.