Na skutek procesów abrazyjnych (jedna z form erozji polegająca na ścieraniu podłoża skalnego przez luźny materiał skalny przemieszczany przez prądy morskie, falowanie wód, przypływy i odpływy morskie) w 1750 roku brzeg klifu przybliżył do kościoła na odległość 58 metrów. Wtedy podjęto pierwsze, nieudane, próby ochrony świątyni. W drugiej połowie XVIII wieku klif zbliżył się na tyle, że kruszejący grunt odsłaniał pochówki na przykościelnym cmentarzu. W 1868 roku odległość klifu od murów świątyni wynosiła już tylko 1 metr. Mimo tego nie zaprzestano odprawiania nabożeństw jeszcze przez sześć lat – ostatnia msza odbyła się 2 marca 1874 roku. Świątynia została definitywnie zamknięta 2 sierpnia 1874 roku. Jej wyposażenie zostało przekazane do katedry w Kamieniu Pomorskim, kościoła w Rewalu i muzeów w Szczecinie i Berlinie. W 1900 roku runął pierwszy element kościoła, był to fragment przypory. Od tego czasu do 1 lutego 1994 roku morze stopniowo zabierało poszczególne części świątyni. Przeprowadzone w 2001 roku prace zabezpieczające pozwalają założyć, że katastrofa z 1994 roku była ostatnią w dziejach kościoła. Obecnie można podziwiać fragment południowej ściany o długości 12 metrów i wysokości 6 metrów. Jest on doskonale widoczny z wychodzącego w kierunku morza tarasu widokowego.